مطالعه رفتار ساختمانهای بتنی جداساز لرزه ای شده در حوزه نزدیک زلزله

جداسازی لرزه ای، روشی است که در آن با تغییراتی که در پایه ساختمان ایجاد می شود ارتعاش سازه در حین زلزله کاهش می یابد یعنی تغییر شکل جانبی و در نتیجه خرابی در سازه به حداقل می رسد. این جداسازها بین ستونهای پایه ساختمان و پی و یا در بالای ستونهای پایه قرار گرفته و با افزایش پریود اصلی ساختمان، نیروهای زلزله ی وارده به سازه را کاهش می دهند. این نوع سیستم ها در زمین لرزه های حوزه نزدیک مانند نورثریج و کوبه رفتار خوبی داشتند و باعث کاهش چشمگیر خسارات نبست به ساختمانهای معمولی شده اند. زلزله های حوزه نزدیک به دلیل خصوصیات خاصی که در رکورد سرعت و جابجای دارند از زلزله های حوزه دور متفاوت بوده و باعث ایجاد پاسخ های متفاوتی در سازه ها می شوند. به منظور بهبود رفتار جداگرهای لرزه ای، لازم است تا این جداگرها با توجه به پارامترهای مناسب طراحی مورد استفاده قرار بگیرند. در تحقیق حاضر تاثیر پارمترهای مختلف جدا ساز بر رفتار چند نمونه ساختمان بتنی با سیستم قاب خمشی متوسط که توسط جداسازهای لاستیکی-سربی جداسازی لرزه ای شده اند، مورد مطالعه قرار گرفتند. برای انجام تحلیل دینامیکی غیرخطی از رکورد زلزله های حوزه نزدیک و حوزه دور استفاده گردید. نتایج حاصل از تحلیل تاریخچه زمانی نشان داد، جداسازی لرزه ای سازه ها درصد تشکیل مفاصل پلاستیک در اعضاء سازه جداسازی نشده را به شدت کاهش می دهد که مقدار آن در سازه های کوتاهتر بسیار بیشتر بوده است. سازه های جداسازی شده وقتی که تحت تاثیر زلزله های حوزه نزدیک قرار می گیرند رفتار غیرخطی در روسازه بوجود می آید. این در حالی است که این نوع سازه ها تحت تاثیر زلزله های حوزه دور رفتار خطی از خود نشان می دهند. همچنین مطالعه پارامتری صورت گرفته روی پارامترهای اساسی جداساز لاستیکی-سربی به منظور بهینه سازی پاسخ سازه ها نشان داد که محدوده مناسب برای مقادیر مقاومت تسلیم هسته سربی بین هشت دهم درصد تا یک درصد وزن سازه و برای نسبت سختی ثانویه به اولیه بین نه صدم تا دوازده صدم می باشد.